Prowicjonalia. Zblizenia Magdaleny Piekorz

Jeszcze tylko trzy projekcje i 22. Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej „Prowincjonalia” przejdzie do historii. A wraz z nim wiele godzin spędzonych w sali kinowej, rozmowy z twórcami i zarwane noce. W pamięci pozostaną najlepsze filmy.

Tradycją Prowincjonaliów jest wyjazd w ostatni dzień festiwalu do pobliskich Podstolic, na strzelnicę myśliwską, gdzie w prawie rodzinnej atmosferze, toczą się towarzyskie rozmowy, przeplatane konkursami wiedzy o filmie i Wielkopolsce. Jest ognisko, kiełbaski, a dla amatorów mocniejszych wrażeń – strzelnica, regularnie oblegana przez dziesiątki strzelców.

Na ostateczne podsumowanie przyjdzie jeszcze czas. Dziś chcę napisać o jednym tylko filmie – o „Zbliżeniach” Magdaleny Piekorz. To znakomity obraz, opowiadający o toksycznych relacjach między matką (Ewa Wiśniewska), a córką (Joanna Orleańska).

Marta, młoda rzeźbiarka, od kilku lat przeżywa kryzys twórczy, spowodowany nadopiekuńczością matki. Mimo, że dziewczyna wychodzi za mąż i wyprowadza z domu, nie potrafi odciąć pępowiny. Jest na każde wezwanie matki, wkrótce zaczyna mieć obsesję na punkcie jej zdrowia. Toksyczne uzależnienie, rzutuje też na jej małżeństwo, które zaczyna się walić. Matka Marty popada w ogromne długi, grozi jej licytacja rodzinnej willi. Mąż głównej bohaterki nie zgadza się na płacenie długów teściowej i postanawia odejść od żony. Sytuacja staje się fatalna, kiedy matka dostaje wylewu.

Marta odszukuje ojca, który zostawił rodzinę wiele lat wcześniej, gdy była jeszcze mała. Oczekuje od niego wsparcia finansowego, co okazuje się niemożliwe, bo ojciec boryka się z kłopotami finansowymi i zdrowotnymi. Mimo przeciwności losu, małżeństwo rzeźbiarki przetrzymuje próbę czasu, a matka wraca do zdrowia. Historia nie ma jednak szczęśliwego zakończenia – matka dziewczyny po wyjściu ze szpitala popełnia samobójstwo, co okazuje się jedynym sposobem zerwania chorych relacji.

Film Magdaleny Piekorz, jest jednym
z najważniejszych filmów fabularnych tegorocznej edycji festiwalu. Jego wysoki poziom artystyczny, przejawiający się w genialnym scenariuszu, doskonałej narracji reżyserskiej i fenomenalnych zdjęciach, wywołały u widzach wielki entuzjazm. „Zbliżenia” nie są kolejną psychologiczną powiastką
o trudnych relacjach, to wypowiedź artystyczna na najwyższym poziomie.

Dziś do głosu zostanie dopuszczona publiczność, która wybierze najlepsze dzieła w kilku kategoriach konkursowych. Byłbym ogromnie zdziwiony, gdyby „Zbliżenia” nie zwyciężyły w kategorii „najlepszy film fabularny”.

autor: Adam Olaf Gibowski
źródło: http://www.kulturaupodstaw.pl