fot. Tomasz Zakrzewski, materiały promocyjne Teatr J. Słowackiego w Krakowie

edna z najgłośniejszych sztuk dramaturgii światowej miała swoją prapremierę w 1956 roku na deskach Royal Court Theatre w Londynie, a jej autor wkrótce uznany został za głównego przedstawiciela pokolenia brytyjskich „młodych gniewnych”. Sztuka bardzo szybko zyskała przydomek „kultowej” i doczekała się wielu realizacji na scenach europejskich, a następnie – w 1958 roku – równie słynnej wersji filmowej z Richardem Burtonem w roli głównej. Głównym tematem utworu jest bunt młodego inteligenta przeciw ograniczającym wolność konwenansom społecznym i obyczajowym, ucieczka od dojrzałości, lęk przed stabilizacją i odpowiedzialnością. Ale jest to również opowieść o skomplikowanych relacjach małżeńskich, o nieumiejętności wzajemnego zaspokajania najprostszych potrzeb, o ciągłym mijaniu się i o barierach uniemożliwiających porozumienie. Chociaż więc tekst sztuki osadzony jest w konkretnych realiach historycznych, to jednak jako historia młodych ludzi wkraczających w dorosłe życie, pogubionych i dojmująco samotnych, mimo łączącego ich głębokiego uczucia – okazuje się on również niezwykle współczesny. Właśnie to przekonanie o sile i aktualności sztuki Osborne’a skłoniło Magdalenę Piekorz, wybitną młodą reżyserkę filmową i teatralną, do zachowania jej pierwotnej aury. Proponowana przez nią inscenizacja Miłości i gniewu wpisuje się tym samym w obecną modę na lata 50-te – a więc w potężny już nurt twórczo spożytkowujący filmową i teatralną atrakcyjność tamtych czasów. Bardzo interesujące połączenie aktualności problematyki tekstu z inscenizacyjną wiernością jego realiom stanowi niewątpliwie dodatkowy walor spektaklu.

źródło: Teatr Słowackiego